Folfirinox, 4-voudige chemo, een van de zwaarste chemo’s die er bestaat. Kreeg vanaf april 4 kuren van elk 2 weken, in de hoop dat de tumor er door zou krimpen en alsnog operatief verwijderd zou kunnen worden. Elke kuur begint met een half dagje in het ziekenhuis, waar ik de ene na de andere zak binnen gedruppeld kreeg via de pic-lijn, dat is een soort semi permanente aansluiting op een ader, kan maanden blijven zitten zonder te ontsteken. Aan het eind van zo’n dagje kreeg ik een container aangekoppeld die mee naar huis moest om in 2 dagen zijn gif te lozen in mijn arme lijf.

Werd erg beroerd van de chemo, lag afwisselend voor pampus op de bank en in bed, kreeg allerlei extra pillen tegen het kotsen en de diarree/verstopping. Kon maar kleine beetjes eten want ik kreeg al snel buikkrampen en misselijkheid, was door de blokkade van mijn galwegen al een dikke 10 kilo afgevallen en nu gingen er nog meer kilo’s af. Voelde me met recht ziek, zwak en misselijk, alle chemicaliën werkten ook sterk in op mijn gemoedstoestand; soms was ik hyperactief en andere momenten juist erg depressief . Er zijn avonden geweest dat ik het liefst van het dak wilde springen, gelukkig was er de what’s-app support groep die me ondersteunde.
Zowiezo lig ik sinds ik ziek ben in een warm bad van liefde en aandacht, met een huis vol kaartjes en bloemen. Het is ongelooflijk heerlijk om me zo geliefd te voelen, iets waar ik eigenlijk mijn hele leven naar op zoek ben geweest. Ben altijd voortgedreven door een innerlijke stem die zei dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben, dat ik het niet waard ben om van te houden. De onbewuste stem herhaalde steeds dat ik beter mijn best moet doen en dan zou ik misschien eindelijk de liefde krijgen waar ik zo naar smachtte. En dan bedoel ik niet de romantische liefde, maar het gevoel dat ik er echt mag zijn, dat ik gewaardeerd wordt zoals ik ben. Dat gevoel dat ik eigenlijk waardeloos ben is bij me sinds mijn vroege pubertijd, de lagere school. De jeugdcultuur van elkaar afzeiken en ‘hard’ moeten zijn heeft me geleerd mezelf hartgrondig te haten. Ik was en ben erg gevoelig, en ik wilde me pantseren tegen alle aanvallen, wilde niet angstig en kwetsbaar zijn, maar juist stoer en onaantastbaar. Het heeft tot de dag van vandaag diepe sporen achter gelaten. Ook kankerpatiënt zijn heeft voordelen, dat waar ik zo naar op zoek was geweest, liefde en waardering van mijn medemens, was er ineens in overvloed, heerlijk!

Pas een dag of tien na het begin van een kuur kon ik weer een stukje buiten lopen om een frisse neus te halen, had erg weinig energie, voelde me alsof ik een zware griep had. En soms erg neerslachtig, wist niet of het door de algehele situatie van opeens zo’n ernstige ziekte kwam of vooral als effect van de chemo. Omdat ik het niet trok is de dosering van de vervolgkuren verlaagt naar 75%, dat was al een stuk beter te doen.