2001
Op een oud&nieuw-feest word ik aangesproken door een aangeschoten blonde dame; “ontloop je me een beetje, Hans?” We raken aan de praat, haar volgende vraag was: “kom je bij me slapen vannacht?” Mijn hart sprong op, ik had gescoord, een meid aan de haak geslagen, het was veel te lang geleden, ben die avond niet meer van haar zijde geweken, bang dat ik het zou verpesten durfde ik me nauwelijks meer te verroeren, stelde nog wel de memorabele vraag: “zit jij ook in therapie?” Dat schiep direct een band, heb altijd een zwak gehad voor uitbundige, een beetje gekke vrouwen, het waren de enige vrouwen waarbij ik me niet bedreigd voelde, en dit was een prachtig exemplaar. In haar mooie huis de hele nacht zenuwachtig naast elkaar gelegen en gepraat.
Een week later volgde een eetafspraak, maar het leek wel of ik opeens een totaal andere vrouw tegenover me had, mijn schone prinses was veranderd in een zakelijke ijspegel, waar was die lieve gekke meid gebleven? Ik vertelde haar tijdens het eten dat ik het niet leuk vond en ze ontdooide een beetje, later zijn we gaan dansen en hebben klungelig gevreëen bij haar thuis, ik snapte helemaal niets van haar, ze was als een wezen van een andere planeet voor me, maar ik genoot van elke seconde. Ik vond het fantastisch als we samen in haar autootje op stap gingen. Ik was al snel tot over mijn oren verliefd, ik wilde alles doen om het tot een succes te maken, ik wist niet hoe ik het had, je kon vreselijk met haar lachen, wat een goddelijke meid. Mijn hele huis schoongemaakt de eerste keren dat ze op bezoek kwam, eerst een complete eettafel voor mijn geliefde gebouwd, voor haar gekookt en vervolgens veel te veel kerriepoeder in het eten gedaan, ze zei dat ze het erg lekker vond.
Voortdurend zat ze in mijn hoofd, ik was enorm bang dat het toch een droom zou blijken te zijn en was steeds in de weer om het haar naar de zin te maken. Tijdens een van de eerste etentjes vertelde ze dat ze van haar vorige vriend geen vibrator had mogen hebben, waarop ik schuchter fluisterde dat ik er graag eentje samen met haar wilde kopen, dat ik graag wilde dat ze het fijn had in bed. Zelf bakte ik er niets van, veel te zenuwachtig, kon maar geen contact met haar maken tijdens het vrijen, wat me op de opmerking: “heb jij enig idee wat vrouwen willen in bed?” kwam te staan, goede manier om me nog onzekerder te maken. Ik vond dat het allemaal aan mij lag en deed nog beter mijn best. Ik snapte totaal niet wat ze in me zag, elke keer als we elkaar zagen was ik helemaal van slag, ik had de vrouw van mijn leven eindelijk gevonden en zou er alles aan doen om haar nooit meer te verliezen.
Heerlijk samen dansen, haar eerste xtc, samen in bed bijkomen, we vonden het allebei echte topdagen, ze informeerde wanneer we zouden gaan trouwen, ik gaf geen antwoord maar dacht: ‘wat mij betreft morgenochtend bij het eerste licht, lieve schat, je bent het beste dat me ooit is overkomen’. De volgende dag hing ze echter totaal in paniek aan de telefoon, vreselijk depressief en in de war wilde ze het liefst dood, de xtc-kater bracht haar volledig uit balans en ik schrok me rot, wilde haar zo graag geruststellen en bij haar zijn om haar op te vangen maar ze kon me maar niet verdragen, “ga nou maar weg” en zodra ik weer thuis was ging de telefoon: “kun je naar me toe komen, ik mis je zo?” Dit was niet goed en ik werd langzamerhand bang voor haar onvoorspelbaarheid. Ze was soms zo in zichzelf gekeerd en depressief of opeens agressief, ik wist niet wat ik er mee moest, vond dat ik faalde omdat ik haar niet kon helpen en probeerde het met het geven van zoveel mogelijk liefde op te lossen.
Dat ik zo’n zwak voor een beetje gekke vrouwen heb, en zij voor mij, komt waarschijnlijk omdat ik zelf ook niet de allerstabielste persoon was en me alleen bij andere gekken op mijn gemak voelde. Was vele jaren aan de drank geweest en destijds sinds 2 jaar clean, nog steeds aan het recoveren. Werkte met mijn therapeute van het Amc aan mijn sociale fobie, onder de stoere buitenkant was ik zo onzeker als ik maar kon zijn. Had een vreselijk trauma over vrouwen: “ze vinden mij toch niet leuk, ik mag blij zijn als de allerlelijkste vrouw ter wereld op me valt”. Was sexueel geremd, terwijl zij nou juist in dat opzicht zo vrij leek, mijn hele ziel voelde als een open wond waar net een dun korstje op zat. Maatschappelijk beschouwde ik mezelf als een enorme kneus, iedereen zei altijd dat ik zoveel talent had, maar ik zat nog steeds in de bijstand, had geen idee wat ik wilde worden/doen, riep maar dat ik theatertechnicus was. Zij was daarentegen een mooie zelfbewuste vrouw met een goede baan die zichzelf strak in de hand leek te hebben, wat zag ze toch in zo’n loser als ik?
Elke twee weken ging ik naar de psychotherapeut, ik praatte er alleen over haar, ze was echt het middelpunt van mijn leven, ik was grenzeloos en blind voor eventuele negatieve gedachten. We hadden de grootste lol, dansen en lekker gek doen, twee kleine kinderen waren we, we ontwikkelden ons eigen taaltje; “watis?” “nou seg stomme lul, wel een beetje aardig blijven voor meisje!, dus-plus-mus” Gezellig samen eten, elke seconde die ik samen met haar heb beleefd staat in mijn geheugen gegrift. Alles was een feest, tenzij ze een van haar buien had en me compleet afwees. Ze vertelde me dat ze verlatingsangst had, ik wist niet precies wat dat inhield maar nam me plechtig voor om haar te helpen genezen, haar liefde genas mij van mijn minderwaardigheidscomplex, ze bevrijdde me uit mijn isolement, we waren elkaar op onze manier aan het redden. Tijdens haar plotselinge buien was ze totaal onbereikbaar voor me, maar ook voor zichzelf. Ik snapte nog steeds niets van haar, wist dat ik het meestal heerlijk vond om in haar gezelschap te zijn, als ze vrolijk was betoverde ze me. Soms zag ik echt letterlijk een klein meisje van een jaar of 3,4 als we samen waren, “Schapie! Paardie!, Mellukkie!, hihihi” Haar kwetsbaarheid, de lieve schat, wat hield ik toch vreselijk van haar, en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven.
Dat het vaak helemaal niet goed voelde, ze was soms echt een compleet vreemde voor me, vrijen was een doods, mechanisch gebeuren zonder enig gevoel, ik probeerde te presteren, was hard aan het werk in bed. Ik had geen oog voor signalen dat er ondanks onze duidelijke wederzijdse liefde van alles niet klopte, zoals dat we niet konden communiceren zowel in bed als daarbuiten. Ik stopte alle negatieve gevoelens weg en hoopte dat het beter zou gaan als ik mijn best maar genoeg deed, langzaam raakte ik mezelf kwijt en voelde me benauwder worden. Voelde me slecht op mijn gemak, was mezelf zo aan het voorbij lopen dat ik compleet uitgeput was na een dag met haar. Ik merkte dat mijn oude neiging om te vluchten bij moeilijke situaties de kop weer op begon te steken, ik had nooit geleerd om dingen uit te spreken in een relatie, durfde niet, ik was in feite doodsbang voor intimiteit. Grenzen stellen, duidelijk zijn, risico’s nemen door in mijn hart te laten kijken, het waren al mijn leven lang erg zwakke punten van me.
Elke kleine beweging die als een afwijzing zou kunnen worden uitgelegd kon een heftige reactie veroorzaken, ik moest voortdurend alert zijn, heb veel op eieren gelopen. Dingen doen waar ik absoluut geen zin in had, de hele avond naar de meest vreselijke programma’s bij rtl kijken, haar persoonlijke verdoving, ik durfde maar zelden in opstand te komen en hield mijn mond, me voornemend om bij het wakker worden direct naar huis te vluchten. Onze liefdevolle omstrengeling voelde als een wurggreep. Ze klampte zich aan me vast, zo volkomen panisch bij de gedachte dat ik haar zou verlaten dat ik tenslotte steeds vaker weg wilde. Hoewel ik erg kwaad werd toen ze me op een avond kwam opzoeken in de discotheek waar ik met een stel meiden zou zijn, de jaloezie, angst om verlaten te worden, het was sterker dan zijzelf, ik kon haar dat onmogelijk kwalijk nemen, ik wist dat ze in nood verkeerde. Jaloers zoals ze was omdat ik intensief met mijn nieuw verworven computer bezig was en geen behoefte aan haar had, ik snakte naar lucht en het is dan ook een paar keer uit gegaan, dat duurde meestal een dag of hooguit twee. Voelde me schuldig dat ik haar aan haar lot had overgelaten, wilde haar niet kwijt, zocht haar op en het was altijd een groot feest als we het weer goed maakten.
Op een dag, ik was aan het werk in mijn werkplaats, belde ze op: “ik heb een touw geknoopt en dacht dat ik nog even iemand moest bellen”, ik zakte door de grond, hoe kon ik haar helpen? Wat was er toch aan de hand? We wisten het geen van beiden, ik voelde dat ze enorm leed, ik herkende haar pijn, depressie, waanzin en wanhoop uit eigen ervaringen, had een zelfmoordpoging achter de rug, we waren maatjes in onze gekte, deelden het onvermogen om met onze emoties om te gaan, hoe moest ik haar redden? Ze kon me vaak onmogelijk in haar omgeving dulden, ervoer me als een indringer en ik moest weg. Uiteindelijk heeft Prozac haar verlichting gegeven, de depressies leken minder diep te worden. En het ging weer wat beter, samen gingen we op vakantie naar Portugal, veel plezier gehad, voor het eerst echt fijn gevreëen, ze werd panisch toen ik op enig moment in mijn eentje op de motor weg wilde, “ik slik alle pillen als je nu weg gaat” Een stabiele relatie kon je het niet noemen, onbereikbaar, soms dagenlang zuur voor zich uitkijkend. De beschuldigingen die plotsklaps uit de lucht kwamen vallen: “Leugenaar!, Verveel je je al?, Ga je me verlaten?, Het interesseert je geen reet”.
Omdat ik haar problemen in het verhaal herkende, liet ik haar tijdens een uitstapje naar het strand een artikel over het borderlinesyndroom lezen, ze was geschokt door de spiegel waarin ze zichzelf terug zag. Ondanks de goede voornemens die we soms maakten lukte het ons niet iets echt te veranderen, de initiatieven die de een nam werden door de ander onderuit gehaald. We vielen steeds terug in het oude patroon.
Terwijl ik me aanvankelijk verantwoordelijk voelde en mijn best deed om haar te helpen, werd het voor mij een zaak om te overleven, voelde me machteloos en begon de problemen maar bij haar te laten liggen en alleen voor mezelf te zorgen. Waarschijnlijk is toen de verwijdering begonnen. Ik nam al haar liefde voor een vaststaand feit aan, ondankbaar, alle cadeautjes die ze gaf, mijn hele huis heeft ze geschrobd, ik was feitelijk gestopt met proberen er samen iets van te maken. Intussen was ik wat minder sociaal geremd geworden, merkte opeens dat ik best populair was en leerde dat ik mijn eigenheid als iets kostbaars mocht zien, wilde mijn eerste zelf bedachte product op de markt gaan brengen, kroop maatschappelijk langzaam uit mijn schulp. Wilde dolgraag verder groeien, me gaan ontwikkelen en bewijzen, mijn angst voor vrouwen verliezen en ervoer de relatie steeds meer als een belemmering.
Tijdens een tweede vacantie samen is er bij mij een knop om gegaan, ik wilde niet meer, ik eiste plezier van mijn relatie en niet steeds toestanden, ik durfde het absoluut niet tegen haar te zeggen, bang voor de reactie, onvoorspelbaar tot in het uiterste. Mijn eerste product is er gekomen, ze heeft me enorm geholpen bij het tot stand komen ervan, ik ging allerlei ondernemerscursussen doen en mijn gevoel voor eigenwaarde steeg. Ik merkte dat ik talent had en wilde een inhaalslag gaan maken om eindelijk te laten zien dat ik van een alcoholische kneus in een volwaardig mens veranderd was. Dat ik opeens erg druk was en minder aandacht voor haar had, veroorzaakte bij haar grote paniek, op alle mogelijke manieren begon ze aan me te trekken. Ik werd kwaad op haar omdat het voelde alsof ze me tegen probeerde te houden, ik was vastbesloten om door te zetten, moest weg uit de benauwenis om me vol overgave op de carriere te kunnen storten en maakte het uit. Het deed me veel verdriet, maar ik was al vrij snel blij met mijn herwonnen vrijheid. Een tijdje geen contact meer gehad, druk met leren ondernemen, onder de mensen komen en razendsnel groeiend, was ik vlug de trieste gevoelens kwijt. Op haar initiatief hebben we het na een paar maanden goed gemaakt, maar ik was al te ver weg, wilde niet meer, wilde vrij zijn. Al snel raakte het weer uit, eerlijk gezegd was ik op dat moment alleen maar blij dat ik er van af was. Fantastische vrouw als ze is, is ze me altijd blijven steunen, heeft geholpen met de financiering, met het ondernemingsplan en we schakelden eigenlijk moeiteloos over naar een hechte vriendschap. Waar vind je nou zo’n toffe meid?
Ik ging meedoen met een ondernemerswedstrijd en had er alles voor over om te winnen, had het gevoel dat ik me eindelijk aan het revancheren was voor de 20 jaar vol mislukkingen die ik over mezelf had afgeroepen. Niets anders deed er nog toe. Op een zondag, ergens in december, het was al een maand of 4 uit, belde ze op of we samen iets leuks konden gaan doen, we hebben de meest verrukkelijke dag in Artis beleefd, ze was volkomen open, en ik zie nog voor me hoe ze eindeloos aan het worstelen was met de verkeerd zittende binnenvoering van mijn handschoen. Op die dag heb ik echt ervaren dat liefde onvoorwaardelijk kan zijn, ik voelde vreselijk diep dat ik van dat lieve kwetsbare meisje hield. Ik wilde roepen: ik hou van je, ik wil je terug! Ik voelde dat ik slechts een vinger hoefde uit te steken om haar gelukkig te maken, om een eind te maken aan haar lijden in eenzaamheid, maar ik durfde niet meer, bang als ik was om teruggezogen te worden in de benauwenis van onze relatie. Was ik maar in staat geweest een creatieve oplossing te bedenken, had ik het maar goed gemaakt op voorwaarde dat we samen in therapie zouden gaan. We hebben heerlijk rijsttafel gegeten, en afscheid genomen. Op de terugweg naar huis kwam ik haar tegen op haar fiets, een lief, broos meisje dat naar me glimlachte, het gierde door me heen: ‘Hans, je houd zo vreselijk veel van haar, laat haar niet gaan! Stop eikel, vertel het haar!’ Maar ik ben doorgereden…..
Het is nu 4 jaar geleden, er is nooit meer een ander in mijn leven gekomen, niemand heeft me ooit nog zo diep in mijn wezen weten te raken als zij. Ergens heb ik altijd gehoopt dat het weer goed zou komen tussen ons, ben succesvol ondernemer en een sociaal ontwikkelt mens intussen, heb rust gevonden. Ze heeft altijd enorm met me mee geleefd, vaak had ik het gevoel dat ik wilde presteren uit liefde voor haar, wil nog steeds graag dat ze trots op me is. Vrij snel nadat het uit was geraakt heeft ze een nieuwe vriend gevonden, ze woont samen en heeft de stabiele omgeving die ze zo hard nodig had, het gaat goed met haar. We zijn altijd vrienden gebleven en steeds weer was er dat heerlijke ‘thuis-komen’ gevoel als we elkaar ontmoetten. De wederzijdse aantrekkingskracht is ook gebleven, ik wilde het graag opnieuw proberen, het is niet gelukt, ze is voor altijd weg, ik moet haar loslaten.
Vandaag hebben we elkaar precies een jaar niet gezien, heb al weken last van slapeloosheid, flash-backs en huilbuien, alle momenten samen zijn weer terug. Het is raar dat het verdriet nu pas komt, terwijl het al zo lang uit is en vraag me af wat er zou zijn gebeurd als ik wel was gestopt die dag na Artis.