2004
Alles gaat goed, dankzij mijn inzet en de diverse trainingen die ik heb gedaan, ontwikkel ik me met grote sprongen, voel me steeds beter in contact met mezelf en mijn kracht, binnen en buiten eindelijk in balans. Heb barrières in mijn leven opgeruimd die ik tot voor kort als onneembare vestingen beschouwde, heb schadelijke patronen in mijn leven doorzien en doorbroken, de muren om me heen weggehakt. Waar vroeger wantrouwen, cynisme en de angst om gekwetst te worden mijn houding naar mensen bepaalde is er nu openheid en kwetsbaarheid, hoef geen image meer op te houden en dat is echt een bevrijding.
Wat er naast alle vreugde ook blijkt te zijn is verdriet, heb 5 jaar geleden een relatie verbroken, wilde toen niets voelen, heb mijn gevoel uitgeschakeld en het deksel is nu van mijn verdriet af. Destijds ben ik hard aan het werk gegaan, heb gejaagd op status en succes, heb al het andere als onbelangrijk afgedaan en weggestopt en nu is de pijn opeens echt bij me. Ben terug bij mezelf.
De afgelopen weken heb ik veel somber gepiekerd, me afgevraagd waarom het is gelopen zoals het gelopen is, waarom ik de dingen die me het dierbaarst zijn steeds stuk maak met mijn ‘onverschilligheids-act’. Heb mezelf veel verweten; stomme ongevoelige klootzak, had ik maar dit, als ik toen niet zus, heb mijn hersens gepijnigd over een manier om van het rot-gevoel af te komen. Heb geprobeerd het ‘op te lossen’ en los te laten door middel van veel denken en redeneren, heb het isolement opgezocht om er hard mee aan het werk te gaan, ongeveer zoals een loodgieter een lekkende kraan repareert.
Snap sinds gisteren dat ik op die manier in feite zelf een maalstroom naar beneden heb gecreëerd, werd van al dat malen steeds somberder en lustelozer. Door mijn focus op ‘het probleem’ heb ik deze weken geen ruimte meer voor andere dingen gehad, heb me suf gepiekerd over een mogelijke oplossing zodat ik me weer fijn en vol levenslust zou gaan voelen. Het resultaat van al dit malen was een zelf geschapen depressie vol twijfel en zelfverwijt, met als aanleiding een fout die ik 5 jaar geleden heb gemaakt.
Begrijp nu dat ik het gevoel er moet laten zijn en het ‘gewoon’ moet beleven, er ‘in’ moet gaan zitten zodra het zich aandient, zonder de pijn zo snel mogelijk weg te willen hebben. Ik kan niets meer veranderen aan wat er 5 jaar geleden gebeurd is, er is alleen nu.
Begrijp dat ik mezelf eindelijk eens toe moet gaan staan om fouten te maken.