Mijn gekke bedrijfje, merk dat het me toch erg na aan het hart ligt. Vind het belangrijk om voor mijn opvolging te zorgen, zodat de door mij bedachte producten geproduceerd en verkocht blijven worden, ook als ik er niet meer ben.
Ik kan het zelfs zo organiseren dat de winst deels naar Stichting Varkens in Nood blijft gaan, die arme dieren leiden vreselijke levens. In ons land worden er jaarlijks vijfhonderd miljoen dieren rücksichtslos geslacht, alsof het voorwerpen zijn. Het lijkt me op zich geweldig om iets voor hen na te laten, maar graag in stilte. Mijn leeuwen-ego wil graag als een soort heilige herinnert worden, en dat is niet de bedoeling.
De eenmanszaak is inmiddels overgegaan in een tweetal bv’s, de aandelen zijn straks deel van de erfenis. De dagelijkse leiding zal in handen komen van een mijn jonge werknemers. Aan mij nu de taak om zoveel mogelijk te zorgen dat die werknemer daar klaar voor is. In de praktijk houdt het in dat ik bedrijfsprocessen, zoals bijvoorbeeld de voorraadadministratie die geheel in mijn hoofd zat, naar gestructureerde taken vertaal. Eigenlijk ben ik mijn bedrijfje opnieuw aan het uitvinden, er zijn nu regels voor het personeel gekomen, taken gedefinieerd die wekelijks dienen te worden uitgevoerd. De werkplaats wordt nu wekelijks opgeruimd, het is eigenlijk een transformatie van de houtje-touwtje eenmanszaak naar een professioneel bedrijf. Iets waar ik altijd erg tegen op zag, was denk ik bang voor de verantwoordelijkheid, misschien was het angst voor volwassenheid. Soms zitten oude patronen me in de weg, kom meestal over als iemand die precies weet wat hij wil. Maar ging toch ook liever de confrontatie van het regels opleggen aan mijn personeel uit de weg. Erg grappig om te ervaren wat een rust en extra werkplezier voor mijzelf en alle werknemers het resultaat is.