Beleef een heerlijke periode van rust en herstel, voel me vaak energiek en vol levenslust, vergeet soms zelfs dat ik ziek ben. Geniet volop van simpele dingen, een wandeling of fietstochtje, soms een goed gesprek. Heb de tijd om alles rond het overdragen van mijn bedrijfje goed te regelen, maar ook zaken als mijn testament kunnen nu praktisch ingevuld worden. Voel me dankbaar, voor mijn leven, maar ook voor deze periode, dat ik het zo bewust mag afbouwen is erg fijn.
Vraag me natuurlijk regelmatig af wat er hier na komt, ben al vele jaren bezig met meditatie en spirituele verdieping, en dat ondersteunt me nu heel wezenlijk. Enerzijds doordat ik heb geleerd om niet te snel mee te worden genomen door de drama’s die mijn hoofd soms produceert, het helpt me niet om te verzinken in zelfmedelijden of boosheid. Gewoon aanwezig zijn, hier, nu, met dit gevoel, deze vreugde, deze pijn en dat volledig te ervaren. Zonder iets te willen veranderen, heel simpel er bij blijven. Ik heb het al die jaren op mijn kussen geoefend en wat ben ik er nog steeds blij mee. Ook al moet ik zeggen dat mediteren momenteel mondjesmaat en moeizaam gaat, het lukt me niet om de concentratie op te brengen als ik me erg zwak voel. Het is ook bijna niet te doen met de zware suf makende pijnstillers die ik nu toch nodig heb.
Heb me de afgelopen jaren in met name het Boeddhisme en in mindere mate in het Christendom verdiept. Ben langs vele gemeenschappen gegaan en als het me beviel ben ik vaker terug gekomen. Maar steeds weer stuitte ik op regels en rituelen, op dikke boeken vol concepten en vaak strakke hiërarchieën, allemaal door mensen verzonnen en aan elkaar opgelegd als zijnde ‘de Waarheid’. Ik zocht het juist veel meer van binnen, diep in mezelf, een beetje als een mysticus. Heb veel lange Vipassana retraites gedaan, 10-30 dagen in totale stilte, loop- en zitmeditatie beoefenen. Beginnen om een uurtje of 5 s’ochtends en door tot 9 uur s’avonds, vaak echt zwaar om vol te houden. Maar als ik het ritme goed te pakken had verdween langzaam het ‘ik’ besef, en mijn bewustzijn kwam in veel diepere lagen terecht. Ik ervoer dan nog steeds een lichaam en ook honger, kou, pijn, maar het was niet meer persoonlijk. Het drama ‘Hans’ was even tot stilstand gekomen, heel bijzonder om te ervaren dat dat hele drama door mij zelf geschapen is. Zelf noem ik het mijn ‘ik-gedoetje’, die eindeloze stroom van gedachten als: ‘ik wil koffie’, ‘ik wil geen nare gevoelens’, ‘die stomme pijn mag er niet zijn’ enz enz.
Uiteraard kwam het Hans-besef na zo’n retraite ook weer langzaam terug, maar ik voelde me daarna altijd veel lichter, gereinigd van binnen, een van mijn leraren noemde het ‘de wasmachine voor de geest’. Maar tijdens die diepe stilte van zo’n retraite, als het gekkenhuis in mijn hoofd even tot stilstand was gekomen, kon ik zien dat er ook iets constants aanwezig was: bewustzijn. En ervoer meerdere malen, uit een soort intuïtief weten, dat dat bewustzijn er altijd al is geweest, het is tijdloos, ondeelbaar en doodloos. Het manifesteert zich als vanuit een andere dimensie in ons, en in alles om ons heen. Ik besef dat het voor de mensen die zoiets nog niet ervaren hebben al gauw als zweverige kletskoek over komt. Dat zij dan zo, geen probleem, er valt niet over te argumenteren. Net zo min als het gevoel van nat zijn valt uit te leggen aan iemand die nog nooit water aangeraakt heeft. Maar voor mij, nu, in deze fase van mijn leven zijn deze ervaringen een ongelooflijke steun. Het besef dat ik deel ben van iets veel groters, van een ongelofelijk wonder, maakt dat ik intens kan houden van het leven, hoe het zich ook aandient. Het geeft me vertrouwen en rust. En er komt vast een dag dat wetenschappelijk het bestaan van die alles verbindende dimensie wordt aangetoond, dan ontmoeten de wetenschap en religie elkaar, prachtig toch? Als reïncarnatie echt bestaat wil ik er graag mijn volgende leven aan wijden ?