Vroeger waren artsen edele heren, tegen wie we huizenhoog opkeken, nu zijn het meestal gewone mensen van vlees en bloed, je kunt ze e-mailen, bellen, appen en krijgt nog antwoord ook. Nu ik ziek ben kom ik soms 3-4 keer per week in een ziekenhuis, wat een lol indeed, en ontmoet uiteraard een heleboel artsen en verpleegkundigen. Ik waardeer ze enorm, velen hebben echt compassie, maar heb ook geleerd om altijd de mening van een collega in een ander ziekenhuis te vragen. Vooral omdat ze de neiging hebben om alleen behandelingen aan te bieden die ze in het eigen assortiment hebben en alleen door te verwijzen als je er op aandringt of er echt geen andere optie meer is. Dat ik nu MRI-bestralingen en Nano-Knife behandelingen kan krijgen heb ik vooral aan mezelf te danken, heb zelf in een vroeg stadium contact gezocht met de VU. Ook al was ik reeds onder behandeling in het AMC en OLVG, ik wilde toch vast op de wachtlijst staan voor het geval dat…. Op dezelfde manier heb ik de beroemdste alvleesklier specialist van Nederland ingeschakeld, erg handig om te kunnen raadplegen, fijn dat het allemaal kan!
Maar ik ben een pienter kereltje, en ik verwacht dat mensen die wat minder bedreven zijn geen andere artsen raadplegen, geen onderzoek doen op het web, uiteindelijk veel sneller het stempel ‘uitbehandeld’ krijgen.