Nog nooit zo gruwelijk bang geweest, deze week was weer een enorme rollercoaster, die begon met een heerlijke dinsdag vol energie, bijna vergeten dat ik ziek ben. s’Avonds nog een zalige massage door een gespecialiseerde therapeute en ging tegen negen uur naar mijn bedstee. Voelde me een beetje draaierig in mijn hoofd, dacht dat een goede nacht slaap het wel zou verhelpen. Maar eenmaal in bed proefde ik iets raars in mijn mond; bloed. Voor ik het wist kwam de ene kotsbui na de andere, het was nog niet heel veel, maar ik kreeg het vreselijk koud en begon over mijn hele lijf te trillen en te zweten. Onmogelijk om overeind te komen, kon met moeite bij de les blijven en mijn bovenbuurman bellen. God zij gedankt voor de uitvinding van de mobiele telefoon, hij kwam gelukkig snel kijken en vroeg in paniek wat hij moest doen, 112 bellen natuurlijk. Terwijl hij aan het bellen was kon ik nog net het bloed op mijn iPhone er genoeg afvegen om de Hans-support groep te appen: ‘ben bloed aan het kotsen help me’ Daarna ben ik van mijn stokje gegaan tot er opeens 4 ambulancebroeders in mijn piepkleine slaapkamertje stonden. Ze hebben direct een infuus aangelegd en me warm gehouden tot de brandweer met 8 man sterk kwam om me uit het huis, 3e verdieping, te takelen. Ze hebben zelfs de voordeur van de buurman op de 2e er uit gehaald en me via het raam daar naar buiten op de ladderwagen geschoven. Jammer genoeg heb ik daar weinig van mee gekregen, lag maar te klappertanden, ineen gerold in foetus houding op een soort skipiste plank, geloof ik tenminste.

Met gillende sirenes naar het Vu-mc getransporteerd, iets wat ik altijd mee heb willen maken maar nu toch grotendeels gemist heb. ? In het ziekenhuis naar de spoedopname gebracht, daar nog meer infusen en bloedafnames. Gelukkig was mijn lieve broer Rob in het ziekenhuis aangekomen om me geestelijk bij te staan, erg fijn om op zo’n moment iemand bij me te hebben.

Omdat duidelijk was dat er iets grondig mis was in mijn maagdarmkanaal werd er een team van specialisten uit hun bed getrommeld om een endoscopie te doen. Intussen had ik een zak van 1,5 liter vol gekotst met bloed, besloten werd om direct nieuw bloed toe te dienen, heb in totaal 5 infuus zakken gehad voor mijn hb gehalte weer normaal te noemen was.

De endoscopie moest ik volledig bij kennis doormaken, verdoven kon niet, en ik blijf er van harte bij het een rot-onderzoek te noemen. Bij de eerste poging konden ze niets zien door het bloed en het eten in mijn maag. Daar hadden ze dan weer een injectie voor, die mijn maag in hoog tempo liet doorstromen. Sta er steeds weer van te kijken wat een slimmigheden die artsen toch in hun mouw hebben zitten. Bij de 2e poging, inmiddels was het 3 uur s’nachts, konden ze wat beter kijken, maar eigenlijk geen oorzaak vinden. Besloten werd me op te nemen en de volgende dag een nieuwe poging te doen, ik moest tot die tijd wel nuchter blijven ☹️ Niet bepaald mijn favoriete hobby, zelfs geen drupje water was geoorloofd, gelukkig heb ik veel van de wachttijd slapend door gebracht.

Dankzij de onvolprezen HansSupport Whatsapp groep, werd ik al snel bedolven onder de beterschap wensen en kon ik ook een telefoonoplader en wat kleren laten aanrukken. Volgende middag dus weer endoscopie onderzoek, nu gelukkig met roesje, eerste keer konden ze weer niets vinden. Daarop werd besloten mijn galwegen van binnen te inspecteren en een nieuwe stent te plaatsen. Dit ter vervanging van het exemplaar dat 3 weken eerder met veel pijn was los geschoten. Helaas deed dit onderzoek me zo’n vreselijke pijn dat het roesje niet genoeg was, mijn lijf werd deels wakker en begon hevig tegen te stribbelen. Poging 4 was daarmee ook mislukt…. Was witheet toen ik s’avonds wakker werd en te horen kreeg dat ik nog een hele nacht en dag nuchter moest blijven, het kwam me op een officiële gele kaart van het ziekenhuis te staan ? Een rebelse kleuter zou er stiekem best een beetje trots op kunnen zijn…

Schokkender was dat duidelijk was geworden dat de bloeding ergens in mijn galwegen was ontstaan, en waarschijnlijk omdat de tumor een bloedvat heeft beschadigd. Dat houdt ook in dat het zo maar weer kan gebeuren, ik vind het een doodeng idee, ik moet maar hopen dat ik dan weer op tijd in het ziekenhuis ben. Maar het kwartje kan ook de andere kant op vallen de volgende keer….. en dan verschijnen er geen blogjes meer…

Eindelijk donderdagmiddag, onder heerlijke Propofol narcose, diezelfde waar Michael Jackson zo van hield, is het prima gelukt om een verse stent te plaatsen. s’Avonds mocht ik dan eindelijk weer eten en drinken, wat heb ik daar ontzettend van genoten ? Na nog een onrustig nachtje, denkend over wat me nu weer allemaal overkomen was, werd ik ontslagen. Ben natuurlijk vol zorgen en angst voor de toekomst, zoekend naar iets van houvast op het gladde ijs waar ik me nu opeens bevind…