Vandaag, 2 maart, leef ik 1 jaar met de diagnose, ? Het heeft er af en toe om gespannen, maar ik ben er nog ? Wat een jaar, zo heftig had ik ze nog niet meegemaakt. Maar ook niet zo boordevol liefde en intimiteit. De feestelijkheden zijn intussen officieel begonnen met een heerlijke High Tea in het Amstel Hotel, en ze gaan nog wel even door ???. Helemaal omdat ik deze week van de Vu hoorde dat er nog steeds geen tumorgroei te zien is, de bloedingen zijn waarschijnlijk nog een nawerking van de bestralingen van vorig jaar. Tel daar bij op dat de tumormarkers in mijn bloed nog steeds superlaag zijn en niet te vergeten dat ik aan een paracetamolletje momenteel genoeg heb. De pijn is verdwenen, weet niet of het alleen komt omdat de zweren genezen zijn, opvallend is wel dat het zeurende gevoel na de bloedingen opeens weg was.

Toch is mijn lijf wel echt veranderd, ik ben er nog, maar heb zeker niet meer de energie van vroeger, moet veel rusten en mijn gehoor lijkt overgevoelig te zijn geworden door de chemo. Heb vaak oordoppen in tegenwoordig, anders wordt ik gek en doodmoe van alle geluiden waar andere mensen goed tegen schijnen te kunnen.

Volgende week begint een nieuw avontuur, naar Duitsland voor Dendritische celtherapie. Ze gaan witte bloedcellen afnemen, vermenigvuldigen en trainen om de tumor aan te vallen. Daarna worden ze weer terug gegeven via maandelijkse injecties, samen met een genetisch aangepast New Castle Disease virus om mijn immuunsysteem te boosten. Het zal me niet genezen, maar hopelijk kan de therapie helpen de tumor nog een tijd langer onder de duim te houden?