Na de ziekenhuis opname kwam er langzaam een beetje vertrouwen. Heb die eerste week veel gerust en genoten van alle dvd-afleveringen van Inspector Morse. Ik keek beneden, liggend op de bank, waar ik ook slaap tegenwoordig. Sinds de eerste bloeding ben ik maar een paar minuten boven in het oude slaapkamertje geweest. Na dik 25 jaar voelt het opeens niet goed meer, al is het maar vanwege de bloedvlek die niet meer uit het tapijt te boenen lijkt.

Kreeg die week iedere dag meer energie, maar hoefde van mezelf ook niets meer, hooguit een beetje wandelen als ik zin had, of mijn neus even laten zien op de zaak. Voelde allemaal als vakantie, de dokters hadden me uitgelegd dat door het plaatsen van een nieuwe stent in mijn galwegen, de bloedingen waarschijnlijk weg zouden blijven. Geweldig toch? Ik leefde al bijna een jaar met de diagnose en toch stond de tumor op ct-scans stil en waren mijn tumor-markers erg laag.

Maar precies een week na mijn ontslag stond ik in mijn werkplaats vrolijk te kletsen met mijn lieve nichtje Tamara en neef Alex, en werd opeens heel licht in mijn hoofd. Ging gauw zitten en voelde toen een kots neiging, proefde de smaak van bloed in mijn mond en wist dat het foute boel was. Het begon weer, heb mijn werknemers gevraagd een ambulance te bellen en snelde naar de wc om te spugen. Daar kon ik al niet meer op mijn benen staan en belandde op de ijskoude tegelvloer, een emmer met uitgekotst bloed naast me.

In de ambulance weer naar Vu-mc gescheurd, had al een vochtinfuus gekregen en een zuurstof slangetje, lichaamstemperatuur was slechts 32′. Maar was toch minder diep in shock dan de eerste keer, ben goed bij de les gebleven. Op de spoedafdeling weer een endoscopie onderzoek, weer zonder verdoving, kreeg gelukkig wel een morfine prikje. Bijna een half uur hebben ze in me rond gekeken, maar behalve grote bloedklonters was er geen oorzaak te ontdekken. De bloeding was gestopt, stond er van te kijken hoe rustig ik deze keer het vreselijke onderzoek onderging, een mens went echt aan alles. Heb wel de verpleegster die zo lief een hand op me legde bedankt, erg fijn. Had de mogelijkheid om mee te kijken op een schermpje, maar dat bloederige slagveld bekijken trok ik dan weer net niet.

Ik werd opgenomen, kreeg een paar zakjes bloed en moest uiteraard nuchter blijven, alleen water, thee of bouillon was toegestaan. Heb het allemaal rustig over me heen laten komen, een diepere laag in me wist maar al te goed dat ik in levensgevaar was. Het was gebeurt op vrijdagmiddag en die avond hoorde ik van de dokter dat ze er waarschijnlijk niets aan konden doen zolang er geen actieve bloeding was. Werd erg bang dat ik na het oplappen van mijn hb-gehalte door een paar zakken bloed, weer naar huis gestuurd zou worden, om daar te wachten op de volgende bloeding…..

Maandagmorgen was het behandelteam compleet en toen is gelukkig besloten een foto van mijn bloedvaten te maken. Daarop was een sterk vergroot vat, net naast de tumor, te zien, het was poreus geworden en moest over een lengte van 12 cm door 2 stents achter elkaar versterkt worden. Ik kan niet vertellen hoe ongelofelijk blij ik me voelde dat ze een oplossing beschikbaar hadden. Een paar uurtjes later werd ik reuze vrolijk de operatiekamer ingereden en ik mocht meekijken wat er allemaal gebeurde van binnen. Voelde de draadjes en ballonnetjes in mijn lijf heen en weer schuiven, wat is dat stent plaatsen toch een verbluffende techniek. Snap nog steeds niet hoe ze er in slagen om het draadje in het juiste vat te krijgen, maar ook de ongelooflijke sterkte en precisie van zo’n kippengaasje, ik vind het fascinerend.

En ik overdrijf niet als ik zeg dat 2 volwassen kerels een kwartier lang zo hard mogelijk in mijn arm geknepen hebben om het gemaakte gat dicht te drukken ? Daarna moest er tot de volgende middag een drukverband om, de fabrikant van pijnstillers deed weer goede zaken dankzij mij. Gelukkig was het allemaal prima gegaan, mocht 2 dagen later al weer naar huis.

Blij, dankbaar en emotioneel nu, eerst maar eens rustig ook hiervan herstellen. Zal vast wel weer een paar kilo kwijt zijn en mijn stress niveaus waren wederom niet kinderachtig ? Vraag is hoe we verder gaan vanaf hier? De tumor leek zo mooi stil te staan op de ct-scans, die bloedwaarden prachtig, maar toch werd er intussen een vat aangetast en ben ik nog nooit zo dicht bij het einde geweest als afgelopen weken.